|
1.
BELANGRIJKE MEDEDELING: vorige week hebben we hier vermeld dat het evenement Slok op de Dok van
STAB van 21 september open staat voor iedereen. DIT IS NIET HET GEVAL. Het
is een privéfeest waar U enkel binnen kab
met een persoonlijke uitnodiging. Wie zich inschrijft voor de Breugheltafel kan vooralsnog een dergelijke uitnodiging
ontvangen. (deadline 12 september). Op 11
september kunnen we mekaar nog ontmoeten tijdens het happy hour op de Angèle tussen 14 en 17uur.
2.
Eindelijk was het dan zo ver, dat dachten we toch, voor
de tocht van smaldeel DELTA met TS Rupel vanuit Oostende.
Maar dat was dan wel zonder rekening te houden met het Belgische, of
Vlaamse openbaar vervoer. Het begon al met Edwin die maandagavond aan boord
wilde stappen. Tot Gent ging alles normaal dan volgde een Odyssee met
treinen die niet reden, vervangbussen die niet kwamen opdagen, om dan toch
nog, mits inschakeling van een taxi ergens, op een schappelijk uur in
Oostende toe te komen.
De volgende in de rij was dan uw dienaar, die op dinsdagmorgen voor alle
zekerheid gemikt had op een autobus eerder, om zeker tijdig in het station
van Berchem aan te komen voor de trein van 8u12. Maar de bus, zij kwam
niet. Geen nood, de volgende zal de klus wel klaren, maar die kwam een
kwartier te laat. Totale wachttijd: 40 minuten. Resultaat: trein naar
Oostende gemist. Gelukkig was er nog een mogelijkheid met vertrek om 8u42
waarbij Oostende nog op een min of meer schappelijk uur kon bereikt worden,
om 10u17. Eerlijk gezegd, dat lukte wonderwel, maar niet zonder een
spannend momentje door een ultrakorte overstaptijd in Gent-Sint Pieters.
Paul leek nog het beste af. Hij had keurig de trein van 8u12 gehaald, en
kon dus rustig bijna 1uur en 40 minuten relaxen. Dat dacht hij toch, maar
daar dacht de NMBS eventjes anders over. Want tussen Gent en Brugge viel de
motor van de trein gewoon stil. Eerst twee weder opstart-procedures van
tien minuten waren nodig vooraleer er terug beweging in te krijgen was.
Zo kon Jan, die in Brugge zou opstappen nog een
beetje mee genieten van de 20 minuten vertraging waarmee de trein
uiteindelijk in Oostende toekwam. Gelukkig was dit nog aanvaardbaar voor de
Rupel om nog even op ons te wachten, maar een vertrek, zoals eerder gepland
om 10u30 zat er niet meer in.
Al dadelijk konden de opstappers van de eerste dag: Edwin, Erik, Diederik,
Jan, Paul en Willy getuige zijn van de vakbekwaamheid van de vaste
bemanning van kapitein Jan, met Célesta, Filip, Jan, Luc en Sabine
die op een wip, nog in de havenkom van het Montgomerydok de Rupel
semi-volledig opgetuigd kregen. Bijna alles ging daarbij de mast in:
kluiver, fok, schoener-en grootzeil, tot en met het gaffeltopzeil. Eens
buitengaats kwam de “Fisherman” het geheel vervolledigen.
Het was er aan te zien dat we hier met het winnaarsteam te doen hadden dat
de beker bemachtigd had in de B-klasse van de Tall
Ships Races 2024. In het begin kon het uitgezette zeiloppervlak er nog de
vaart in houden, maar eens voldoende op zee bracht een gijp ons op een
bijna voor de windse koers. Dat is al een
moeilijke koers voor een klassieke tweemastschoener, maar toen de wind ook
nog wat ging liggen, en de meeste vooruitgang gemaakt werd dank zij de vloedstroom volstond een kleine berekening
om te beseffen dat enkel op zeil Breskens veel te laat bereikt zou worden. De
omgekeerde driehoek ging dus de mast in, en de motor werd gestart. Zou de
vloek van de commodore zich weer hebben laten gelden? (voet op zeilschip,
wind naar nul).
Ondertussen hadden we al een verre ontmoeting gehad met de P902 Pollux.
Ook was er tijd zat om te “socializen”, wat niet moeilijk was
want de meeste opvarenden waren oude bekenden van de Tall
Ships Races. Persoonlijk viel mijn euro laattijdig toen ik ontdekte dat de
Filip aan boord dezelfde was als de Filip, bootsman van de Mercator, met
wie ik in 2006 enkele dagen aan boord van de Mir
gevaren heb.
 En niet te vergeten, de lekkere soep en hapjes die schijnbaar van uit
het niets op ons bord getoverd werden.
De verdere tocht verliep voorspoedig en zelfs de zachte regenbui tijdens de
laatste mijlen kon de pret niet drukken. Tot bleek dat het uiteinde van de
pier was ingenomen door een zeiljacht dat zich nogal ruim
“geparkeerd” had met krappe overblijvende kaailengte voor de
Rupel tot gevolg. Toch wist Jan zijn 22 meter lange gevaarte in een
feilloos maneuver keurig aan de wal te leggen. Daar keek asociale buurman
toch even van op.
Al bij al een geslaagde dag. Dit was ook een primeur voor onze clubwimpel.
Na al gewapperd te hebben op het Veerse Meer, de
Oosterschelde en de Adriatische zee werd die voor de eerste maal ontplooid
over de Noordzee. Jan had wel de keuze tussen zichtbaarheid en protocol.
Hij heeft voor het eerste gekozen waarvoor toch dank. Dank trouwens ook
voor de gastvrijheid en de heerlijke dag.
Die werd dan afgesloten in restaurant Amuse in Breskens, waar Paul en
ondergetekende amper het aperitief achter de kiezen konden gieten voor ze
al afgelost werden door Gert en Joris voor het traject Breskens-Antwerpen.
Hoe het dus verder verliep moet U aan hen vragen, en ik hoop dat we daar
binnenkort ook nog wel een verslagje van krijgen.
3.
“We hebben
reservisten nodig”. Titel uit de Standaard van 5/9/2024. Het is ooit
anders geweest. Als ik dan terugdenk aan de brief van Van
den Boeynants die vele collegae kregen, om ontslag te nemen als
reservist... The times are changing.
4.
Na 17 jaar bouwen en
20 miljard Euro verder is de Franse nieuwe kernreactor Flammanville
3 van 1,6 Gigawatt eindelijk klaar om aan het net gekoppeld te worden. (De
Standaard 4/9/2024)
Tegenstanders van kernenergie gebruiken graag die getallen om aan te tonen
dat dit type van energie voorbijgestreefd is. Ze vergeten er dan dikwijls
bij te vertellen wat de oorzaken zijn van meerkost
en vertraging; In de meeste gevallen ligt dat aan strengere normen nadat
het project in uitvoering gegaan is.
In Flammanville heeft de ramp in Fukushima de
wereld in een kramp doen schieten, waardoor de normen drastisch werden
aangescherpt. Uiteraard gaan zulke projecten dan vertraging oplopen en
aanzienlijk meer kosten. Vergelijk het met een trein, die men in volle
vaart tot stilstand brengt omdat plots iemand beslist heeft dat de wielen
dubbel zo groot moeten zijn.
In vergelijking met andere types energie, vergeet men meestal om de
verborgen kosten van de alternatieve energie ook mee in rekening te
brengen. Denk alleen maar aan een één enkel offshore
relaisstation om de windturbine-energie te bundelen om ze aan land te
kunnen brengen: 4 miljard Euro. En dat is dan nog maar het begin van het
traject.
Willy 08/09/2024
|
