Dit weekend vierden we Wapenstilstand.
Met de oorlog en Oekraïne en nu ook de
plotse escalatie in Gaza in het achterhoofd zullen er misschien meer mensen
dan anders stil staan bij het schijnbaar vanzelfsprekende geluk om hier in
vrede te kunnen leven.
Met de talrijke herdenkingen in binnen- en
buitenland wordt daarnaast in herinnering gebracht welke zware prijs
daarvoor werd betaald.
Vrijdagochtend had ik zelf de gelegenheid
om de herdenking bij te wonen bij het Monument voor de Gesneuvelde
Zeelieden van WOI en WOII, in Fort Sint-Marie, de voormalige “Marinebasis Kalloo” en maritieme school Cenflumarin.
Het is voor mijzelf ook een speciale plek
omdat mijn ouders elkaar midden jaren ’60 in Kalloo
leerden kennen toen mijn vader er op de basis gestationeerd was.
Om helemaal in het thema te zijn
reisde ik er heen met de Waterbus, die ik voor het eerst helemaal voor mij
alleen had! Onderweg met de begeleider gebabbeld over mijn reisbestemming,
over kobalt-batterijen, en over de dagelijkse praktijk van de Waterbus.
De vriendelijke man woonde al heel zijn
leven aan de Schelde en had na een lange loopbaan als handelsreiziger
besloten om het laatste deel van zijn carrière op de rivier door te
brengen. Binnenkort legt hij het examen van schipper af.
De aantrekkingskracht van het water…! De
grootste zorg van de begeleiders van de Waterbus blijkt… het feit dat ze
passagiers mee hebben die zonder enige veiligheidsbriefing aan boord zijn,
en er geen flauw idee hebben hoe snel er op de Schelde iets mis kan gaan!
Ik ging van boord in de haven van Deme - altijd
indrukwekkend om daarbinnen te varen.
Vervolgens kon ik per fiets het Fort
Sint-Marie bereiken, waar ik enkele oude bekenden kon begroeten. Onder meer
ons bestuurslid Patrick Janssens was aanwezig om de Marine te
vertegenwoordigen.
De groep was niet groot, maar volgens de
organisatoren van de gemeente Zwijndrecht een stuk uitgebreider dan vorig
jaar. Tot hun genoegen, want ze spannen zich toch erg in om hier iets
bijzonders uit te bouwen. Zoals gepland was het een sobere en ingetogen
ceremonie. De burgemeester van Zwijndrecht, André Van de Vyver, bracht een gedicht, en de verschillende
instanties en verenigingen hadden de gelegenheid om bloemenkransen neer te
leggen.
De meest pakkende speech kwam voor mij toch
van ons eigen lid, Benny Verbist, die
rechtstreeks de aanwezige leerlingen van de maritieme school toesprak. Hij
plaatste hen zeer treffend naast de gesneuvelde zeelui, die destijds ook
maar gewoon dezelfde keuze hadden gemaakt als deze jongeren vandaag: varen
en hun job goed doen. En het vervolgens met hun leven moesten bekopen omdat
anderen boven hun hoofd hadden beslist dat het oorlog moest zijn.
Ik kwam heel onverwachts ook een oude
kameraad tegen, Sven, die een studie maakt over de Congolese zeelieden die
als bemanning op Belgische koopvaardijschepen zijn omgekomen. Je herkent
inderdaad op meerdere gedenkstenen een aantal Congolese namen. Ook iets om
even bij stil te staan…
Veel leesplezier
Philip
Foto’s © Sven Peeters & Filip Reyniers
|